Geceden de sessiz sokakta yürüyorum, lambalara bakıyorum sokağı aydınlatan,
ama her baktığımda ışıklarını emiyorum, kayboluyor ışık bile benim karanlığımda
bir şarkı mırıldanıyorum içimden eskiden aklımda kalan;
" boynum dik sevgilim boynum dik , boynum dik sevgilim lambaların eğik"
sonra bir karartı geçti ışığın arkasından ve lambaya yerleşti, benden daha karanlık bir varmıydı?
ürktüm zamanında adger allen poe nun ürkütüğü gibi, ben de sordum sorumu ona ve cevap
verdi;
"hiç bir zaman" dedi
neydi bu kuzgunu bana çeken, ateşten gözleriyle beni süzmesini isteyen
sordum tekrar ölüye benzeyen antik kuzguna "benim karanlığımı aydınlatacak bir ışık varmı"
cevap verdi kulak yırtan sesiyle,
"hiç bir zaman"
